De Franse slag*
Zelf deed ze het ook weleens
minder perfect
door haast of omstandigheden
terwijl ze mij op de knieën dwong
de plinten te stoffen
Ik ken het klappen van de zweep
pluizen oprapen voordat ze vallen
vlekken wegpoetsen, hánd onder je koekje!
Ik schiet altijd tekort in huis
heb zelden een lege wasmand
maar altijd schone kleren
netter kan ik niet
* Oorspronkelijk een paardrijterm, een ‘losse’ zweepslag. Later meer ‘slordig’
Cel
In half ontdooide Siberische bagger
liggen slagtanden van mammoeten
meer dan tienduizend jaar. Armen modderen
om ze uit te graven, snijden een slurf
af die in de weg ligt. Dromen van miljoenen
voor perfecte tanden. Chinese rijken
kopen kunstig gesneden ivoor
Uit een half vergaan stinkend karkas
lekt klonterig bloed. Eén enkele levende
cel is genoeg. De tanden zijn helaas
niet perfect. Miljoenen verdampen
In een helft van Korea kloont een geneticus
lachend unieke onmisbare hondjes
voor het juiste bedrag, droomt
van één levende cel van een mammoet
Binnen een halve eeuw staat een genetisch mirakel
in het museum op een vloer van beton te stampen
ruig haar, een vuistdik vel, alles uit één levende cel
Zou de mammoet het geheugen hebben
van een olifant? Droomt zij van naaldbomen en eindeloze
sneeuwvlakten, van haar oeroude mammoetstam?
December 2019
Naar aanleiding van de documentaire Genesis 2.0 van Christian Frei
Tijdens ‘Herinnering Verlicht‘ op de Nieuwe Oosterbegraafplaats heb ik als Witte Dichter dit gedicht ‘Ze leven nog’ tientallen keren voorgelezen en weggegeven. Mensen werden er stil van en raakten ontroerd. Ook had ik mooie gesprekjes met allerlei onbekenden over ouders en over dementie. Onder andere met twee vrouwen die in een verzorgingshuis werken. Met liefde, voegden ze toe.
Ook was het heel aangenaam om samen te zijn met andere Witte Dichters, een gelegenheidsformatie voor deze speciale avond over rouw en verwerken. Af en toe deed ik een duo-optreden met een andere Witte Dichter, onder andere met Gerard Beentjes, Ineke Holzhaus, Frans Terken en Dien L. de Boer. Het was de geweldige Jos van Hest die ons bij elkaar heeft gebracht. Ik heb ze niet allemaal op een rijtje, de namen, maar we hebben nog lang nagepraat.
Er gebeurde veel tijdens de Open Dag van de Volksuniversiteit, Muziek- en Dansschool en Kunstuitleen in Amstelveen. Dat is de laatste keer dat ik deze drie organisaties opnoem, want vanaf die dag, 9 september, is de gezamenlijke naam bekend: Platform C.
Je kunt hier een uitvoerig verslag lezen van de onthulling en de rest van de feestelijke dag. Zelf was ik het meest betrokken bij de fusie-poeziewedstrijd ‘Kom verder’. De winnende gedichten staan op de nieuwe site van Platform C.
Nel ontvangt de eerste prijs uit handen van Matthijs den Hollander, stadsdichter van Amstelveen
Ik ben bijzonder trots op Nel, deelneemster aan de Poeziewerkplaats, die de eerste prijs won met haar gedicht ‘Kom verder’. In het juryrapport staat:
"In het winnende gedicht overstijgt de mens zichzelf op zeer poëtische wijze.
Met beelden uit de natuur schildert de dichter verschillende houdingen om in
het leven te staan: stilstaan, doorgaan en verder komen. Stilstaan bij verwelkende
hemelsblauwe bloemen is een soort van sterven; een zachtgele vlinder vangen
met een camera is een soort van blijven. Maar je kunt nog verder komen door
vanaf de top van een berg de vlakken in vele tinten zien en je te verwonderen.
Voortgaan is een vorm van leven."
Lees nu haar prachtige gedicht.
Kom verder
Je kunt stilstaan
in een weide met hemelsblauwe bloemen
wachten totdat ze verwelken
het verdriet om voorbijgaan
vasthouden en koesteren
tot je langzaam verdwijnt
Stilstaan is een soort van sterven
Je kunt doorgaan
de scherpe randen van de rots trotseren
omhoog klauteren
vallen en weer opstaan
een zachtgele vlinder voorbij zien fladderen
het geluk vangen met de camera
Herinneren is een soort van blijven
Je kunt verderkomen
jezelf overstijgen, de top bereiken
zien hoe vlakken in vele tinten
zich verbinden tot een adembenemend vergezicht
zwijgen, voelen, verwonderen
Voortgaan is een vorm van leven
Nel Goudriaan
29 juli 2017
Vrijheid is geen papegaai
Vrijheid is geen papegaai
Die krijst, geen haai die bijt
Omdat hij moet, omdat de hele school
Het doet. Niet allemaal hetzelfde
Verenpak omdat het in de mode is
Dat is het niét.
Vrijheid is geen papegaai
Wat doe je als er niemand is
Die je vertelt wat je moet doen?
Wat doe je dan? Doe je dan iets?
Of doe je niets? Is vrijheid saai?
Vrijheid is geen papegaai
Het is een heel karwei, ik vind
Een vodje uit een kinderschrift
Er staat dat vrijheid voor iedereen
Iets anders is. Dat is het wél
Zeg mij nu na:
Vrijheid is geen papegaai.
Vrijheid is geen papegaai
Vrijheid is geen papegaai
Dit gedicht schreef ik speciaal voor de Dodenherdenking bij het monument op de Kamperfoelieweg in Amsterdam Noord. Het was fijn om aan deze herdenking deel te nemen. Er werden teksten voorgelezen en liederen gezongen. Aan de rand van het grasveld zaten zes voetballertjes. Ik hoorde hen nazeggen: ‘Vrijheid is geen papegaai.’ Later droegen zij samen een krans naar het monument.
Black Sky White – ik wil je huid voelen
Je bent kleiner dan in werkelijkheid, daardoor
Lijk je groter dan in werkelijkheid, mijn vingers
Missen je aanraking, mijn oog
Trekt naar een trechter, een mens
Verdwijnt
Maar je komt er wel uit hoor
Het is minder erg dan het lijkt. In zo’n gat
Verdwijnen we allemaal wel eens, ons lichaam
In de grond, zaad in de baarmoedermond
In een wormgat alsof je sterft
Van buitenaf lijkt het erger omdat een mens
Je hand weigert
Je komt er wel uit, hè?
De zwaartekracht zuigt harder
Van binnenuit lijkt het erger omdat die kracht
Harder trekt dan je wil. In de tussentijd
Doe je wat je kunt, blauw zien
En goud. In dat kader wil ik je huid voelen
Je moet gewoon aan iets leuks denken
Kijk maar: daarachter is de lucht wit
Het lijkt erger dan het is
Je komt er wel weer uit toch?
Toch?
En hoe ruik je eigenlijk?
Gepubliceerd in: De Vallei XXIII
De volledige publicatie staat hier als pdf.
Samenstelling Antoinette Sisto
V.u. François Vermeulen
Een Eigen-Zinnige uitgave oktober 2014
Beeldend werk: Els Brouwer
Op een feest
Er kwamen mensen
Er was niemand
Om mee te praten
Er was muziek
Er was geen muziek
Om op te dansen
Er was eten
Er was geen voeding
Er was drank
Er was niets
Om op te drinken
Er werd gelachen
Er viel niets
Te lachen
We gingen naar huis
Het was mooi geweest
*Dit is een fictief feest, dus niemand hoeft zich aangesproken te voelen.
Nee zeggen
Tja, ik zou je graag helpen
Maar eigenlijk heb ik geen tijd
Ik moet nog boodschappen doen
Mag ik er even over nadenken
Heb je nog iemand anders
op het oog?
Een andere keer misschien
Ik ben bezig met de boekhouding
Het bed moet nog opgemaakt
De tuin winterklaar
Liever niet
Het is niet mijn sterkste kant
Niet mijn grootste hobby
Niet mijn specialisme, nee
Eh … nee?
Nee dank je
Nee hoor
Nee zeg, kom
Nee, zeg
Nee
Nee, nee en nog eens nee!
Heb je me niet verstaan?
Ik zei toch nee!
Met dank aan Frans Terken, een aardige man die bot nee kan zeggen
Naar zee
Op een winderig perron naar zee
verlangen, wedden dat die anders is
weg van het scherm, laat de kou
langs je vel vliegen, voeten afrollen
landen op steen en zand, wedden?
Aan de Geversweg staat
een kaartjesautomaat
voor onze kostbare natuur
denken dat je een specht hoort
klopt niet, is een helikopter
die pokpokpok zegt
Verdwuinen in de dalen door leugenachtige paddestoelen
die zwart op wit kilometers liegen dat hun hoed barst
maar ik zal verdomme dat zand tussen mijn tenen voelen
Aan zee is het verschrikkelijk
mooi. Zilver op de golven, wolken
mensen en schelpen verspreid
een enkele bakker, een baby speelt
met een vogelveer, wolken groeien
iedereen trekt iets aan en gaat terug
(wat ik hier heb weggelaten omdat het niet geschikt is om in een gedicht te vermelden en niemand dat wil lezen, wie leest er trouwens gedichten maar dat terzijde, zijn de roodgloeidend geschuurde binnendijen die een vrouw van gewicht krijgt als ze lang gaat lopen, zeker als ze zo dom is om in een rokje te verdwalen. De enige oplossing in mijn tas was labello, dat hielp even. Verder had ik goed voor mezelf gezorgd hoor, een flesje water, boterhammen en een banaan meegenomen)
Ik ben gek
Mijn hersenpan is lek
Tussen twee zonnestralen
Ga ik pijpenstelen halen
Mensen rennen
Naar binnen
Schapen schuilen
Ik druip, op mijn knieen
Zie ik licht
Spattende fonteinen
Doorgestreepte struiken
Ja ik ben gek
Wie van druppels geniet
Verdient dat het giet