Monument aan de Meteorensingel in Tuindorp Oostzaan
In april gaf ik lessen over poëzie en herdenken aan kinderen uit groep acht in Amsterdam Noord De lessen gaf ik in opdracht van het plaatselijke comité 4 en 5 mei. Het waren intensieve lessen. Aan de hand van foto’s praatten we over wie of wat je allemaal kunt herdenken. Veel kinderen vonden het lastig om zelf een onderwerp te kiezen. Ik probeerde ze bij te brengen dat poëzie ook over vrijheid gaat, vrijheid om te spelen met taal en om je eigen onderwerp te kiezen. In elke groep ging een handvol kinderen met gloeiende wangen aan de slag. Die waren in hun element. Sommige kinderen zaten te ploeteren, andere letten niet op. In een ‘pittige’ groep bleek veel verdriet te zijn, om een neef, een broertje en een moeder. Een jongen werd de klas uitgestuurd door de meester. Ik trof hem pennend in de gang. Mocht ik lezen wat hij had geschreven? Het waren emotionele zinnen over een vriendje van vroeger. Er vloeiden tranen. Dat was goed.
‘Herdenk Henk’ schreef iemand. Dat ging over de conciërge, een aardige man die ik hier in het dorp af en toe tegenkwam. Ik wist niet dat hij overleden was.
Ik had verwacht dat er veel over Oekraïne gepraat zou worden. Dat was niet zo. Een jongen zei: ‘Iedereen praat over Oekraïne, maar er zijn meer oorlogen aan de gang.’ Ik gaf hem gelijk.
Er werden blaadjes volgeschreven en verfrommeld, er werd gegumd en gekrast. Er werden prachtige en onbeholpen gedichten ingeleverd over opa’s en oma’s. Een jongen schreef over zijn opa: ‘Je zat met je slipper achter mij aan / het spijt me dat ik stout was’. Hij wilde deze indrukwekkende regels toch niet gebruiken. ‘Ik wil niet dat ze slecht over opa denken.’
Er werden huisdieren herdacht en zelfs een plant:
‘Ik wilde zo graag een avocadoplant kweken, maar hij viel van de kast.’
Een meisje zag zichzelf al haar gedicht voorlezen op de Dam. Ik legde haar uit waar informatie staat over de landelijke wedstrijd.
Op 4 mei stond ik tussen buurtgenoten bij het monument aan de Meteorensingel. Na twee coronajaren konden we weer bij elkaar komen om te herdenken, ieder op zijn eigen manier. Het was extra mooi door de dappere kinderen uit groep acht die hun herdenkingsgedicht voorlazen. Ik bedacht niet voor de eerste keer dat poëzieles over veel meer gaat dan wie het mooiste gedicht schrijft.
