Woensdag 1 november las ik op twee Amsterdamse begraafplaatsen gedichten voor rouwende mensen. Er ontstonden mooie gesprekken. Het gedicht Moederkind schreef ik kort geleden. Ik weet zelf nog niet of het al af is, maar het kwam wel aan bij mensen.
Op de Noorderbegraafplaats
Een vrouw die alleen zat op de Nieuwe Noorder is me het meest bijgebleven. Stilletjes ging ik naast haar zitten en vroeg of ze behoefte had aan een gedicht. Op een beeldscherm kwamen foto’s van pas overleden mensen voorbij. Daarbij een van haar man, gezeten op een bank in de open lucht.
‘Sorry,’ zei ze, ‘Ik zit nog erg hoog in mijn verdriet.’
‘Natuurlijk,’ zei ik. We raakten in gesprek, van de overleden partner kwamen we op onze moeders. We hadden allebei graag een lievere moeder gehad.
Uiteindelijk las ik Moederkind voor. ‘Dat is míjn verhaal.’ zei ze.
Ik las de laatste regels:
Ik weet nog niet
of ik haar ga missen
‘Dat gá je’ zei ze. Ik vroeg of zij haar moeder miste.
‘Ja. Bij haar uitvaart heb ik heel hard gehuild. Het was een grote ontlading.’
Ik liet haar verder rouwen om haar partner. Het gesprek had haar echt goed gedaan. Mij ook. We hebben elkaar even aangeraakt.
—-
Moederkind
Ze is er nog, elke dag
jonger en zachter
een kind dat huilt
om haar moeder
Er was altijd een gat
een bomkrater
haar vader, de oorlog
altijd die oorlog
Ze verdwijnt. Haar ogen
haar handen, de haarborstel
nu kan ze er echt
niets meer aan doen
Ze krimpt verder
straks een baby
dan helemaal verdwenen
ik weet nog niet
of ik haar ga missen
