Winnend gedicht ‘Kom verder’

 

Er gebeurde veel tijdens de Open Dag van de Volksuniversiteit, Muziek- en Dansschool en Kunstuitleen in Amstelveen. Dat is de laatste keer dat ik deze drie organisaties opnoem, want vanaf die dag, 9 september, is de gezamenlijke naam bekend: Platform C.

Je kunt hier een uitvoerig verslag lezen van de onthulling en de rest van de feestelijke dag. Zelf was ik het meest betrokken bij de fusie-poeziewedstrijd ‘Kom verder’. De winnende gedichten staan op de nieuwe site van Platform C.

 

Nel ontvangt de eerste prijs uit handen van Matthijs den Hollander, stadsdichter van Amstelveen

 

Ik ben bijzonder trots op Nel, deelneemster aan de Poeziewerkplaats, die de eerste prijs won met haar gedicht ‘Kom verder’. In het juryrapport staat:

"In het winnende gedicht overstijgt de mens zichzelf op zeer poëtische wijze. 
Met beelden uit de natuur schildert de dichter verschillende houdingen om in 
het leven te staan: stilstaan, doorgaan en verder komen. Stilstaan bij verwelkende 
hemelsblauwe bloemen is een soort van sterven; een zachtgele vlinder vangen 
met een camera is een soort van blijven.  Maar je kunt nog verder komen door 
vanaf de top van een berg de vlakken in vele tinten zien en je te verwonderen. 
Voortgaan is een vorm van leven."

Lees nu haar prachtige gedicht.

Kom verder

Je kunt stilstaan
in een weide met hemelsblauwe bloemen
wachten totdat ze verwelken
het verdriet om voorbijgaan
vasthouden en koesteren
tot je langzaam verdwijnt
Stilstaan is een soort van sterven

Je kunt doorgaan
de scherpe randen van de rots trotseren
omhoog klauteren
vallen en weer opstaan
een zachtgele vlinder voorbij zien fladderen
het geluk vangen met de camera
Herinneren is een soort van blijven

Je kunt verderkomen
jezelf overstijgen, de top bereiken
zien hoe vlakken in vele tinten
zich verbinden tot een adembenemend vergezicht
zwijgen, voelen, verwonderen
Voortgaan is een vorm van leven

Nel Goudriaan
29 juli 2017

 

Posted in home, Poëzie, Publicaties en nieuws, Schrijfcursussen en workshops | Tagged , , , , | Leave a comment

Blogtekst deel VI: Gekkigheid

 

Blogtekst over de achtergrond van mijn roman ‘Een veilige plek’.

Deel VI

Gekkigheid

Ik ken psychologen die dit verschijnsel (DIS: zie vorige aflevering) afdoen als ‘gekkigheid’. Ik weet het niet. Wat ik leerde, was de persoon aan de telefoon te vragen naar degene (alter) die het overzicht had. Door met deze ‘hoofdalter’ te spreken was het mogelijk om de belster enig inzicht te geven en ‘de boel’ een beetje bij elkaar te houden. Uit de interne scholing herinner ik me een citaat van een DIS-patiënt: ‘Ik ben een groepje mensen.’ Het waren bizarre en fascinerende gesprekken. Wel had ik mijn twijfels of wij deze groep belsters echt verder konden helpen of dat het meer een kwestie was van ‘pappen en nathouden’. Binnen de psychiatrie kan men er niet zoveel mee, heb ik begrepen. Indertijd hoorde ik dat zulke patiënten niet over hun verleden mochten praten, om het deksel op de beerput te houden.

Er waren natuurlijk ook gesprekken over ‘eenvoudiger’ seksueel geweld, zoals aanranding of verkrachting. Ik kwam erachter dat de meeste vormen van seksueel geweld binnen relaties of families plaatsvinden. De griezel die uit de bosjes springt om je te pakken komt relatief veel minder vaak voor. Vrouwen, maar ook mannen en kinderen zijn op straat vaak veiliger dan in hun eigen leefomgeving.

 

 

De telefoontjes bij de Eerste Lijn gingen ook steeds vaker over andere vormen van relationeel geweld, zoals fysieke mishandeling, geestelijk geweld, bedreiging en onderdrukking. Er waren ook avonddiensten waarin er niet of nauwelijks gebeld werd. Eerlijk gezegd heb ik toen heel wat spelletjes patience op de computer gespeeld en episodes van Dalziel en Pascoe gekeken. Een collega had geregeld dat er een televisie op de afdeling stond. Eén aflevering van deze Britse dectectiveserie speelde zich af in Amsterdam. Op het gefilmde politiebureau hing een poster van de vrouwenopvang, een bevreemdend droste-effect.

Belterreur

Een ander bizar verschijnsel was de belterreur: er waren avonden dat er voortdurend werd gebeld en gezwegen, of meteen opgehangen. Dat was zenuwslopend en kon uren achter elkaar doorgaan. In het begin namen we toch steeds op, want er konden ook échte telefoontjes tussen zitten. Nummers waren vaak afgeschermd, dus het verschil tussen die echte hulptelefoontjes en belterreur was onzichtbaar. Uit wanhoop trokken wij soms de stekker eruit. Helaas waren we dan niet bereikbaar voor echte hulpvragen en dat gaf een akelig schuldgevoel. We zaten daar immers om hulp te verlenen. Belterreur vond plaats in vlagen, altijd tijdens avonddiensten. We hielden elkaar op de hoogte via een logboek. Er werd gespeculeerd over wie de terreur pleegde. Sommige collega’s waren ervan overtuigd dat er een ‘DIS-ser’ achterzat. Maar de telefoontjes waren niet te traceren.

Wordt vervolgd

 

Posted in Blog 'Een veilige plek', home, Publicaties en nieuws | Tagged , , , , , | Leave a comment

Blogtekst deel V: naar de telefonische afdeling

 

Blogtekst over de achtergrond van mijn roman ‘Een veilige plek’.
Deel vijf: naar de telefonische afdeling.

Overspannen 

Privé ging er ook iets mis. Ik werd zelf verliefd op een foute man. Na een korte tijd van ophemelen begon hij me te kleineren, met name als hij had gedronken. Ook gaf hij af op mijn werk in de vrouwenopvang. ‘Allemaal mannenhaters daar,’ waren zijn woorden. Door de moeizame werk- en privé-omstandigheden raakte ik overspannen en kwam enige tijd in de ziektewet. 

De relatie liep stuk. Ik dook letterlijk onder bij vriendinnen, gelukkig hoefde ik geen beroep te doen op de vrouwenopvang.  Het management ging met mij in gesprek over reïntegratie. Ik gaf aan dat ik graag op de telefonische afdeling wilde werken. Tenslotte had ik ervaring opgedaan bij de hulplijn Vrouwen Bellen Vrouwen. Na een gesprek met de leidingevende van die afdeling kreeg ik mijn zin.

De interne training verliep op rolletjes en ik was betaald telefonisch hulpverleenster. Eindelijk had ik weer een baan die in de buurt kwam van mijn niveau van opleiding. Op het gebied van vrouwenonderdrukking was ik nu ervaringsdeskundige. De signalen waren achteraf overduidelijk. Dat zou mij geen tweede keer gebeuren. Ik kon mij beter verplaatsen in de vrouwen die belden en hen op de voortekenen wijzen.

 

Ik glom van trots omdat ik was overgeplaatst naar de telefonische afdeling

 

In die tijd bestond het telefonische werk in de vrouwenopvang uit het bedienen van twee hulplijnen: De Eerste Lijn, waarop vrouwen belden voor hulpgesprekken die meestal gingen over seksueel geweld, én het Meldpunt Vrouwenopvang, waarheen vrouwen of betrokkenen belden die een plek zochten in de opvang. Later kregen wij meer taken, zoals het doen van telefonische en face-to-face intakes voor verschillende opvanghuizen. 

De Eerste Lijn was een aflopende zaak, een erfenis van een fusie uit het verleden. Wel vonden daar de meest interessante gesprekken plaats. En de meest bizarre. Tot de vaste belsters behoorden vrouwen die leden aan de omstreden Dissociatieve Identiteitsstoornis (DIS). Zij konden binnen één gesprek switchen van de ene naar de andere alternatieve persoonlijkheid of ‘alter’. Zo had ik op het ene moment een redelijk klinkende volwassen vrouw aan de telefoon en het andere moment een angstig kind of een venijnig kreng. De stoornis wordt niet door alle deskundigen erkend, maar het overschakelen tussen verschillende alters kwam op mij en mijn collega’s zeer realistisch over.

DIS kan ontstaan na zeer ernstig misbruik, meestal in groepen of zelfs sektes. Als overlevingsstrategie ‘leert’ het slachtoffer, het kind, te dissociëren. Het is een manier om afstand te nemen en min of meer te ontsnappen aan de situatie. Ik moet daarbij denken aan bijna-doodervaringen waarbij mensen van buitenaf naar zichzelf kijken. De alters weten niet van elkaars bestaan af, er zijn blijkbaar barrières tussen de verschillende afsplitsingen. De vrouwen die belden naar de hulplijn, beschreven die episodes als blackouts.

(Wordt vervolgd)

 

Posted in Blog 'Een veilige plek', home, Publicaties en nieuws | Tagged , , , , , | Leave a comment

Blogtekst deel IV: coördinerende taken

 

Blogtekst over de achtergrond van mijn roman ‘Een veilige plek’. Deel vier: coördinerende taken

Coördinerende taken

Het werd voor mij ingewikkeld toen ik kinderwerkster met coördinerende taken werd. De constructie van meewerkend leidinggevende was vragen om moeilijkheden. Ik vond het nog steeds dankbaar werk om kinderen een veilige plek en leuke activiteiten te bieden. Stagiaires begeleiden vond ik een feest. Ik zag jonge mensen zich in een jaar tijd ontwikkelen van scholier tot professionele kracht. Roosters maken was op zich een eitje. Vergeet ook niet dat ik al veel ervaring had met kinderen en met groepen en dat ik afgestudeerd was als ontwikkelingspsycholoog.

Als coördinator – ik mocht mezelf geen leidinggevende noemen, daar hoorde een ander salaris bij – was ik vol goede bedoelingen. Ik zou een ‘aardige baas’ zijn. Naast mij werkten enkele vrouwen die een tweede kans kregen op de arbeidsmarkt door middel van een zogenaamde Melkertbaan. Met roosters maken en aardig zijn kwam ik er niet als hun leidinggevende. Wanneer ik aan het begin van een overleg een rondje deed waarbij ik iedereen vroeg hoe het ging, viel er een vijandige stilte. Er was veel gezeur over de roosters. Er waren collega’s die geen middag- of avonddiensten wilden draaien, terwijl die toch eerlijk verdeeld moesten worden.

Ik kon aardig zijn tot ik een ons woog, vanwege mijn dubbele positie werd er toch tegen mij aangeschopt. Ik werd beschuldigd van neerkijken op mensen met Melkertbanen, wat ik echt niet deed. Wel had ik moeite met de vijandigheid. En ik vond het vreemd dat ze op het werk zaten te kleuren, omdat dat therapeutisch zou zijn. Maar ik durfde er niets van te zeggen. Uit deze periode heb ik twee dingen geleerd: de constructie van meewerkend leidinggevende was waardeloos én ik was niet uit leidinggevend hout gesneden. Juist omdat ik zo graag aardig gevonden wilde worden.

 

Posted in Blog 'Een veilige plek', home, Publicaties en nieuws | Tagged , , , , | Leave a comment

Blogtekst deel drie: kleine monsters

 

Blogtekst over de achtergrond van mijn roman ‘Een veilige plek’.

Aflevering III: Kleine monsters

Sommige kinderen waren zo beschadigd, dat ze zich gedroegen als kleine monsters. Ze sloegen, beten en krabden. Ik herinner me voor altijd een incident in een speeltuin waar ook andere kinderen uit de buurt kwamen spelen. Eén van ‘onze’ kinderen stond bovenaan de glijbaan op haar beurt te wachten. Het jongetje voor haar schoot niet genoeg op naar haar zin. Daarom beet ze hem keihard in zijn arm. De jongen schreeuwde natuurlijk, hij had een gemene bijtwond.

‘Mevrouw, vindt u dat normaal?’ vroeg één van de volwassen omstanders.

‘Nee, dat is niet normaal,’ zei ik.

Meer kon ik niet zeggen. Ik kon en mocht niet uitleggen dat we recht tegenover een Blijf-van-mijn-lijfhuis zaten en dat dit meisje en haar moeder ernstig mishandeld waren. In het vervolg durfden we het betreffende meisje niet meer mee naar buiten te nemen. Eénmaal dreigde ze mij een stuk stoeptegel naar mijn hoofd te gooien. Toch probeerde ik ook haar zoveel mogelijk kind te laten zijn. Voor de meeste kinderen was Kinderwerk een veilige en gezellige plek. Dat gunde ik ook aan dit zwaar beschadigde kind en dat was niet eenvoudig. Ik vroeg me af, hoe zij verder zou opgroeien.

Solidariteit?

De vrouwen en kinderen bleven meestal een half jaar of langer. Met mijn naïeve hoofd was ik in het begin geschokt wanneer ik merkte dat vrouwen uit verschillende culturen elkaar naar het leven stonden. Er was een groep Marokkaanse vrouwen die ruzie had met een Turkse vrouw omdat ze ‘raar’ was en stonk. Solidariteit? Ammehoela. Dan was ik wel trots op de kinderen die zeiden: ‘Onze moeders hebben ruzie, maar wij spelen gewoon met elkaar.’

Frustrerend vond ik het, dat wij als kinderwerksters ons niet met de vrouwen mochten bemoeien. Het leek mij belangrijk om af en toe een praatje met de moeders van onze kinderen te maken, zodat zij hoorden wat het effect was als zij hun kinderen bij ons dropten en snel wegliepen. Maar de vrouwen waren off-limits, zij vielen buiten onze deskundigheid.


Wordt vervolgd

Posted in Blog 'Een veilige plek', home, Publicaties en nieuws | Tagged , , , , | Leave a comment

Blog aflevering II: Kinderwerk

 

Blogtekst over de achtergrond van mijn roman ‘Een veilige plek’

Deel II: Kinderwerk

Op mijn eerste dag bij Kinderwerk in het opvanghuis werd iedereen, bewoonsters en personeel, onthaald op een uitgebreide Surinaamse maaltijd. De adjunct-directeur vertelde mij dat de maaltijd een afscheidscadeau was van een dankbare cliënte. ‘Dit gebeurt niet elke dag, hoor!’ haastte hij zich het feestje te relativeren. Voor mij paste dit in het plaatje dat ik in mijn hoofd had van een goede sfeer en saamhorigheid.

Bij echt warm weer gebruikten we de brandslang om een badje te vullen op de binnenplaats

Stagiaires en Melkertbanen

Voor mijn komst draaide het Kinderwerk op drie stagiaires. Zij legden mij de gang van zaken uit. Later kwamen er twee vrouwen bij met Melkertbanen. Dat waren door de overheid gesubsidieerde banen, specifiek gecreëerd om werklozen te helpen weer aan de slag te komen. Het was de bedoeling dat wij kinderwerksters de kinderen veiligheid en een leuke tijd bezorgden. In feite waren we kinderopvang en activiteitenbegeleiding.

In de ochtend was er een peutergroep, na schooltijd kwamen de wat oudere kinderen bij ons, kinderen in de basisschoolleeftijd en af en toe een pubermeisje. Jongens van boven de dertien werden niet in de vrouwenopvang toegelaten. We knutselden, speelden en dansten met de kinderen. Met mooi weer gingen we naar een speeltuin in de buurt en af en toe maakten we een speciaal uitstapje naar de kinderboerderij, Artis of de bioscoop.

Uitstapje naar Artis. De kinderen op de foto’s zijn intussen al lang volwassen

Uit een rottige situatie gevlucht

Sommige kleintjes kwamen huilend en krijsend binnen bij Kinderwerk. Wanneer ze zich er eenmaal veilig begonnen te voelen, wilden ze bijna niet meer weg. Andere kinderen kwamen stil en teruggetrokken binnen en hadden na enige tijd het hoogste woord, of bleken onhandelbaar. De meeste kinderen waren heel gewoon, kinderen. Ze waren alleen net uit een rottige situatie gevlucht met hun moeder. En hun moeders waren niet altijd even goed in staat om voor hun kinderen te zorgen. Zij hadden even tijd voor zichzelf wanneer de kinderen bij Kinderwerk waren. Het kwam voor dat vrouwen hun kind door de deuropening duwden en snel wegliepen, het kind huilend achterlatend. Wij kinderwerksters troostten zo’n kind en vertelden dat mama echt wel terugkwam. Die kinderen waren net het contact met hun vader kwijt, en vreesden ook door hun moeder verlaten te worden.

Wordt vervolgd


Posted in Blog 'Een veilige plek', home, Publicaties en nieuws | Tagged , , , , , , , | Leave a comment

Blog: Een veilige plek, de achtergrond

 

Blogtekst over de achtergrond van mijn roman ‘Een veilige plek’.

Aflevering I: Het begin

Nu mijn roman ‘Een veilige plek’ is geschreven en de zoektocht naar publicatie begint, wil ik graag wat meer vertellen over de achtergronden van het verhaal. De roman is een verzameling fictieve verhaallijnen, gebaseerd op mijn eigen ervaringen in de vrouwenopvang. Het hoofdpersonage, maatschappelijk werkster Mara Visser, lijkt wel op mij, maar ik ben haar niet. Ook alle beschreven hulpverleners, bewoonsters van de opvang, collega’s en zelfs die grillige en tirannieke leidinggevende, Marie-Louise zoog ik allemaal uit mijn overvolle en pijnlijk kloppende duim. De ervaringen, waardoor ik zo vol en gekwetst raakte, wil ik in de komende tijd beschrijven in een aantal blogteksten. Op dit moment heb ik nog geen idee van het aantal teksten en de chronologie daarbinnen. Ik begin op een vrij willekeurig moment, dat ik toch maar ‘het begin’ zal noemen.

In de roman ‘Een veilige plek’ heb ik de waarheid gelogen over wonen en werken in een Blijf-van-mijn-lijfhuis. De waarheid wilde vreselijk graag verteld worden, het liegen was nodig om enige afstand te nemen en om echte mensen te beschermen.

Het begin

In 1996 was ik werkzoekend en kostwinner. Met losse diensten in de kinderopvang en als groepsleidster bij verschillende jeugdhulpverleningsorganisaties schraapte ik een klein inkomen bij elkaar voor mijzelf en mijn toenmalige vriend die werkloos was en studeerde. Daarnaast volgde ik een parttime opleiding aan de kunstacademie en werkte ik vrijwillig bij de inmiddels opgeheven hulplijn Vrouwen Bellen Vrouwen. Het mag duidelijk zijn dat ik toen, op mijn 36e, nog geen duidelijke richting had gekozen in mijn loopbaan. Het kan ook zijn dat de omstandigheden niet altijd hebben meegeholpen. Daarover vertel ik later misschien meer.

Feminisme

Vrouwen Bellen Vrouwen (VBV) was een feministische hulplijn, gevestigd in een zolderkamer van het Vrouwenhuis in Amsterdam. Omdat ergens bij horen nooit mijn sterkste kant is geweest, dacht ik dat het feminisme misschien iets voor mij was. Ik had er in ieder geval veel over gelezen, in allerlei Amerikaanse pockets uit tweedehands boekwinkels. Mijn collega vrijwilligers bij VBV waren divers: er was een professioneel slachtofferhulpverleenster bij en een vrouw met een dissociatieve identiteitsstoornis (DIS). Het waren allemaal vrouwen die op zoek waren naar zinvolle bezigheden voor een paar uur in de week. We werden geschoold op het gebied van gesprekstechnieken en uiteenlopende hulpvragen.

Ik ontdekte dat ik goed kon luisteren en doorvragen. Problematiek varieerde van eenzaamheid, depressie, tot psychische problemen en huiselijk geweld. Ik leerde de sociale kaart kennen om te kunnen doorverwijzen. Bij het bestuderen van de sociale kaart kwam ik een beschrijving tegen van het Eliashuis en dacht: daar wil ik werken! De precieze beschrijving ben ik vergeten, maar mijn belangstelling werd gewekt door termen als ‘leefgemeenschap’, ‘veiligheid’ en ‘solidariteit’. Het zou kunnen dat ik hiervan een te zonnige voorstelling had na al die feministische lectuur.

Kinderwerkster

Er was een vacature voor kinderwerkster. Als doctorandus in de Ontwikkelingspsychologie en met mijn ervaring in diverse kindergroepen was ik meer dan gekwalificeerd voor de functie. Ik werd aangenomen, eerst tijdelijk, daarna met een vast contract als kinderwerkster met coördinerende taken. ‘Nu hebben we een goeie,’ zei de directeur over mij.

Wordt vervolgd

Posted in Blog 'Een veilige plek', home, Publicaties en nieuws | Tagged , , , , , , , , | Leave a comment

Woordvangers – creatief schrijven met kinderen

 

Woordvangers is een naschools programma om kinderen in de basisschoolleeftijd vertrouwd te maken met creatief schrijven. Creatief schrijven is een heel andere vaardigheid dan foutloos spellen of netjes schrijven.
Woordvangers voor WordPress Linnaeusschool gr4 proeven
Kinderen vanaf groep vier leren aan de hand van zintuiglijke ervaringen te schrijven over hun eigen beleving. Een meisje uit groep vier van de Linnaeusschool uit Amsterdam Oost schreef bijvoorbeeld naar aanleiding van een smaak:

het was vies en het was
bruin en me tanden werden bruin
me tong werd bruin
en me gezicht werd rood haha
haha

Ook leren de kinderen meer hun fantasie gebruiken bij het schrijven. Dat betekent dat ze zelf dingen mogen verzinnen die niet per se echt gebeurd hoeven te zijn. Een meisje uit groep vijf koos drie woorden: Taxsi, paars en pen. Daarmee bedacht ze deze korte tekst:

ik zag een taxsi
maar geen normale
een paarse en er
was een grote pen
erop

Het gaat hier duidelijk niet om de juiste spelling of grammatica, maar juist om de vrijheid en de levende taal van het kind zelf.

Het is niet altijd eenvoudig om jonge kinderen aan het schrijven te krijgen, maar met prikkels die de nieuwsgierigheid en fantasie stimuleren én met wat aanmoediging leren de kinderen originele teksten te schrijven. Aan het einde van het programma op de As Siddieqschool in Amsterdam Noord schudde een meisje uit groep zes een heel lied uit haar mouw.

Woordvangers As Siddieq Lied Fatima

Ter afsluiting houden de kinderen een presentatie waarbij ze hun eigen teksten voorlezen en/of posters maken met bestaande en eigen teksten. Dan blijkt hoeveel zij spelenderwijs hebben opgepikt.

Woordvangers As Siddieq Ik heb geleerd

Hieronder staan nog wat foto’s die ik nam bij Woordvangers in Amsterdam-Oost en -Noord. In Oost krijgen de kinderen na afloop een diploma van de Talententent.

Wilt u ook creatief schrijvende Woordvangers op uw school? dan kunt u voor de naschoolse activiteit contact opnemen met Stichting Wijsneus (Amsterdam Noord) of Dynamo (o.a. Amsterdam-Oost). Ik wil het programma ook graag binnen schooltijd (onderschools) geven. Hierover kunt u contact opnemen met mijzelf, Mevrouw SchrijfTaal.

Woordvangers voor WordPress Linnaeusschool gr4 poster

Woordvangers voor WordPress Linnaeusschool gr4 poster2

Woordvangers voor WordPress Linnaeusschool gr4 aardige juf

Woordvangers voor WordPress Linnaeusschool gr4 diploma

Posted in home, Schrijfcursussen en workshops, Schrijfkinderen | Tagged , , , , , , | Leave a comment

Individuele coaching schrijvers en dichters

 

Individuele coaching en online feedback

Wil je dat ik je gedichten of verhalen zorgvuldig lees en van opbouwende feedback voorzie? Dan spreken we een hoeveelheid tekst af, bijvoorbeeld een verhaal of tien gedichten, waarop ik uitgebreid feedback zal geven. Individuele coaching is maatwerk. Informeer per mail naar de mogelijkheden.

Bij de Schrijven Online Academie kun je een online cursus gedichten schrijven volgen, in je eigen tempo. In de cursus worden poëtische middelen behandeld, zoals regelafbreking, beeldspraak, ritme, herhaling, rijm en klankgebruik. Na vier lessen is je dichtgereedschap flink uitgebreid.

Thuisopdrachten

Aan het einde van elke les staat een thuisopdracht. Op je uitgewerkte opdrachten geef ik persoonlijke feedback. Daarbij benoem ik sterke kanten en verbeterpunten. Aan het einde van de cursus ontvang je een rapport over je vorderingen.

Elders op deze site vind je een gedicht van een van mijn cursisten.

Posted in home, Publicaties en nieuws, Schrijfcursussen en workshops | Tagged , , , , , | Leave a comment

Incasseren kun je leren – over feedback ontvangen

‘Eerlijk gezegd heb ik het moeten leren, omgaan met kritiek,’ bekende ik aan een andere schrijfster. ‘Hoe heb je dat gedaan dan,’ vroeg ze. Mijn antwoord zou ook nuttig kunnen zijn voor andere schrijvers.
“Het is vooral een kwestie van dosering, managen en doorzetten. Ik voel een powerpointpresentatie met bullets aankomen.

Dosering: in een groep (als lid van de groep) trek ik het meestal niet. Na een aantal rot-ervaringen heb ik besloten mezelf te beschermen en me niet meer bloot te stellen aan een salvo van meningen en ongezouten kritiek. Het komt veel te veel binnen en ik kan me er niet goed tegen wapenen. Verder probeer ik mijn critici zorgvuldig uit te kiezen. Het liefst mensen die ik vertrouw, die naar mijn idee iets te melden hebben en zorgvuldig zijn. Dat wil dus niet zeggen dat ik geen (negatieve) kritiek kan verdragen. Het gaat om de mate waarin en misschien nog wel belangrijker: de toon! C’est le ton qui fait la musique, n’est-ce pas?

Managen: het is sowieso een kwestie van dosering. Hoeveel kan je verstouwen? Neem afstand, trek je terug als het even genoeg is. Let op signalen zoals hoofdpijn of irritatie. Kies je critici zorgvuldig, stel je werk niet bloot aan mensen van wie je al weet dat zij de botte bijl altijd hebben klaarliggen. Verder helpt het heel erg om om gerichte feedback te vragen, zoals: wat vind je van dit of dat personage, of van het perspectief? In veel gevallen voorkom je dan een hagel van ongeleide projectielen!

Doorzetten: het is hetzelfde als bij het hele schrijfproces: oefening baart kunst. Door veel kritiek te incasseren – liefst genuanceerd natuurlijk – ben ik er uiteindelijk beter tegen bestand geraakt. Echt een dikke huid zal ik nooit krijgen, maar ik heb geleerd om veel kritiek naast me neer te leggen, omdat die geen hout snijdt of omdat ik er niet om gevraagd heb. Ongevraagde adviezen zijn vaak ondoordacht (denk gerust: dom!) Ik loop niet naast mijn schoenen, maar door veel ervaring is mijn zelfvertrouwen gegroeid. Schrijven is een doe-woord! Stoppen met schrijven is de enige manier om te falen.*

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

*Ik lees graag de tweets van Jon Winokur, @AdviceToWriters, voor intelligente adviezen en reflecties over schrijven. Meestal zijn het citaten van bekende schrijvers en vaak glimlach ik van herkenning als ik ze lees.”

Posted in home, Publicaties en nieuws, Schrijfcursussen en workshops | Tagged , , , , , , | Leave a comment